Baki Evkaralı - Oyuncak

Duygularımdı oyuncağın,
soğuk zemheri gecelerinde,
sesinle bile oynardın.
yok olurdum gülüşlerinde,
sıkılınca bir kenara atardın.
ne de olsa çoktu bahane,
seveni çok olan bir kadındın.
oyuncaktım senin gözünde,
ete, kana, cana bürünmüş,
basit bir oyuncaktım işte,
kadim dostların vurunca,
seni unutlmak kurşunlarıyla,
limanıma sığınırdın.
uzun bir gecenin nöbetinde,
sevdiğin adam ben değildim.
sevmedin zaten zerre kadar.
sadece sevdiğin adama benzerliğim,
beni sana oyuncak etti.
kadrini bilemedim sence,
baştan aşağı doluyken sende sevgi,
kıymet bilmez bir adam, suçlu bir ruh gibi gördün beni,
sıkışınca çıkmaz sokaklarımda,
boyunu aşınca sevda dalgalarım,
zor adamsın sen, diyerek,
kendinden bile kaçtın.
iki kelime hecesin dudaklarımda,
şehirler kadar yalnız olan,
sokak lambaları kadar cılız,
iki hecede can buluyorsun
engellediğin ruhunla sen,
benim için, yok-sun.
düştün yine klıma, bu gece,
nöbetlerde olan benim,
tanımsaydım seni keşke,
şimdi sıra kimin.
oyuncaksız mısın yoksa?
onlarda diyor mu için için,
gözyaşları ektiğim gözleri silerken,
çığlık çığlığa dediğim,
bir cümle sadece,
Allah Kahretsin.