Baki Evkaralı - Mualla

Kerpiç evler çeker beni,
Ruhum tutkundur dağlara,
Kara trenlerin sevdalısıyım.
Kırık düşlerim var benim.
Tek taş yüzükler alamam belki,
Gerdanına inciler takamam.
Kalemim var tek dostum.
Yazmaktır tek kurtuluşum.
Üç bacaklı bir dar ağacından.
Yani güzel gözlü kız,
Bir karakter oyuncusuyum,
Toza bulanmış hayat sahnesinde,
Yatlar, katlar, arabalar istersin.
Ya da ipek entari benden,
Sana verebileceğim bir tek,
Yüreğim var, beş para etmez.
Al desem almazsın bilirim.
Sana yüreğimde gelmez.
O nedenle güzelim.
Sen sevme bu sefili.
Yaşamana bak hayatı doyasıya,
Zengin bir adam bul.
Yemek ye mum ışığında,
Bu adam sefil bir kul,
Git hadi yoluna ardına bile bakma.
Ne istedin bu fakirden,
Usulca girdin kalbimden içeri,
Ilık bir meltem rüzgarıyla. Sonra kanım volkan oldu.
Gözlerin vazgeçilmez tutkum.
Ne istedin benden Mualla,
Sen yokken, ben çoktum.
Kırık düşler biriktirmiştim.
Şiirler yazardım geceler boyu,
Aşkı bilmezdim.
Telaşla doğardı güneş,
Öğle vakti başlardım yaşamaya,
Aramazdım yanımda bir eş,
Bu garipten ne istedin Mualla.
Sarı saçların vardı,
Yüreğimdeki başaklardan rengini,
Denizlerinden de gözlerin olmuş,
Ben sevmeyeyim dedim seni,
Söz geçmedi gönlüme,
Yaptığın reva mı bana,
Yağmur bulutları gözlerimde,
Ne istedin bu garipten Mualla.
Gelin oldun, gidiyorsun ya da,
Hani benim olacaktın.
Boy boy çocuklar verecektin bana,
Akşam kapıda karşılayacaktın.
Yalandı değil mi hepsi,
Sevdiğin de koca bir palavra,
İyi de hiç düşünmedin mi beni,
Ne olacak bu adam Mualla.