Baki Evkaralı - İşte Eserim

İsyanım kahrımın yoldaşı
Sensizliğe çıkan her yol,
İçkime kattığım su gibi,
Derdimi arttırıyor.

Kağıtlar öksüz çocuklar gibi,
Kalem yetim kaldı kelimesiz,
Seni anlatamıyorum artık.
Kalbim sadece sen diye atıyor.

Sokaklar uzun uzadıya,
Sanki benim için bir mezar,
Hayalinde vefasız çıktı.
Artık yanıma hiç gelmiyor.

Tebessümünü arıyorum,
Oyunlarda şen olan çocuklarda,
Bakışlarında sen yoksun.
Çünkü onlarda büyüdükçe değişiyor.

Ne kışlardan soruyorum seni,
Ne şiirler yaralarımı sarıyor,
Yok seni anlatabilecek bir anlam,
Yokluğunu hiçbir şey anlatamıyor.
Sen neredesin bilemiyorum.
Şehirler tanış oldu benimle,
Mevsimler ağladı sevdama,
Yüreğimde kışlar, yaz olmuyor.

Susuyorum, ebedi yokluğunla birlikte,
Kalemi kaderim kırdı,
Kadehimi ölüme kaldırıyorum.
Başka kurtuluş yolu gözükmüyor.

Şarkılar sustu bu gece,
Sözün ise bittiği an.
Sensizlik çığlık çığlığa,
Resmin başucumda duruyor.

Sefil bir şair,
Hayallerini erteledi yine,
Vazgeçti yaşamaktan da,
Bak işte o ölüyor.

Mutlu ol sen yine de,
Zamanlı zamansız gel,
Mezarıma baktıkça dersin,
İşte eserim burada yatıyor.