Baki Evkaralı - Hüzünler Çiçeklendi Yokluğunda

Yalnızlığımda kaldım bir an,
Sarıldım yokluğunda,
Senden geriye kalan bir resme,
Ucu yanmış, siyah beyaz,
Hüzün kokusu sinmiş üzerine,
Mevsimlerden yaz,
Bir üşümek var içimde,
Kar kıyamet ruhum, içim ayaz,
Hüzün tohumları ektin yüreğime,

Bir gül düştü,
Suyun ateşinin yüzüne,
Saçları dalgalandı,
Mavi maviydi gözleri,
Her yerde çiçekler açtı,
Kırmızıydı hepsi ihanet gibi,
Ortasında aşk beyazdı,
Saftı, kirlenmemişti,
Yokluğunda onları izledim,
Yağmurlar ıslattı beni,
Nereden ıslatıyor gözlerin,
Suluyorsun yine hüzün çiçeğini,
Tükenmiyor yine sevgin,
Bir tek ben anlarım seni, Rüzgâr kokusunu getirdi hasretin,
Üzerime düştü hüzün çiçekleri,
Ben sensizliğimde ezildim.
Sen ölümlere sürüklerken kendini,
Şehir şehir seni aradı gözlerim.

Şimdi neredesin?
Şuh kahkahalarını atıyorsun,
Sevişiyorsun belki de,
İsmini bilmediğin bir şehir,
Ateşe verdiğin bir bedende,
Boş ver içtiğim hep zehir,
Aşk denilen kadehten,
Canım acıyor akşamları,
Sen kendine ihanet ederken,
Sorma sakın bu aşığı,
Sen değil miydin öldüren?
Canım acıyor biliyor musun?
Gece yanarken çığlık çığlığa,
Üşüyorum, ayazlarındayım,
Nasıl kıydılar bulunmaz aşkına,
Yokluğunun en son noktasındayım,
Hüzünler çiçeklendi yokluğunda.