Baki Evkaralı - Ey İstanbul

Ey İstanbul,
Tan yerinin kızıllığıyla sevişen,
İhanetperver yârimi bağrına basıp,
Sirkeci garında çığlık çığlığa tren,
Ayrılık yalnızlığımı kurşunlayıp,
Sen değil misin beni öldüren.
Issız gecelerini kadehlerden içtiğim,
Rakımda susuz zehir,
Sen değil misin sevgilimi alan,
Beni benden alan şehir,

Ey İstanbul,
Ekmek mi verdin bana,
Su mu verdin de kafa tutarsın.
Neydi bizim suçumuz,
Parça pinçik ettiğin aşkım,
Düştü dizlerinin üstüne,
Şangır şungur kırıldı kalbim,
Yalanları sakladın gözlerinde,
Yılmadın, bıkmadın, uyumadın,
İhanetleri giydirdin sevdiğime,
Ve zamansız geçmişe sunmasını, Öğreten sensin bedenini,
Aşkımı kana bulayan şehir,
Fatih olup dağıtmak vardı seni.

Ey İstanbul,
Şimdi sende barınır mı sevda?
İçki kokan meyhanelerinde,
Dibi bulunur mu rakının?
Sevgilinin bakıp gözlerine,
Neydi bana kastın da ey şehir,
Aldın sevdiğimi benden,
Mahkûm ettin başkalarına,
Sabahları çiğ gibi düşüp,
Kıvranan yosmaların tenine,
Sevdiğim çığlık çığlığa,
Başkaları sarılırken bedenine,
Küfürleri sıraladın sen,
Dilime dizildi dağlar gibi,
En büyük yeminleri ettim,
Adım bile atmayacağım,
Varmayacağım sana ölsem de,
Sevgili gibi seni de unutacağım.