Baki Evkaralı - En İyisi

Ateşe verilmiş düşlerim gibiydin.
Mevsimlerden kışım, renklerden kırmızımdın.
İple çekerdim hafta sonunu,
Gözlerimde ihanetim, dudaklarımda ahımdın.
Duvarlar dile gelirdi sen gelince,
Toprağa can verirdi endamınla salınışın,
Kadehler çatlardı kıskancından ikiye,
Nefessiz bırakınca beni dudakların,
Asiydin bir ırmak gibi kendince,
Ruhumda asılı kalırdı izleri tırnaklarının,
Sen ben olurdun, ben sen olurdum.
Müebbet hükümler yerdi çığlıkların,
Ben susardım bakışlarında,
Görünce çırılçıplak çocukluğumu,
Ağlardım, sen bağrına basardın beni,
Dudaklarımda gözyaşlarımın tuzunu,
Acelesizce silerdin. O an anlardım varlığın anlamını,
Acı çekerdim, yokluğunla bıraktığında,
Mecburdun, kalmazdın, çeker giderdin.
Üstüne şiir yazılıp, çöpe atılmış,
Buruşturulmuş kâğıtlar gibi hissederdim.
Meğerse bu his, alın yazımmış.
Neden sonra anladım beni sevdiğini,
Söylediğin sözlerin hepsi yalanmış.
Hayatın kulağımıza fısıldadıkları gibi,
Kızıla boyanmış saçların benden sonra,
Anlamışsın beni sevdiğini, sevdiğimi,
Vakit geç olmuş, sokaklar korkunç,
İstesen de dönememişsin geri,
Karşımıza çıkan vuslatsız bir sonuç,
İtirafları da sevmeler gibi,
Aşkları kalbimizin hücresine koyup,
Mutluluğu yaşamayı ertelememeli en iyisi.