Baki Evkaralı - Dağinik Yatağim

Kamçılar uykularımı düşüncelerim,
Kan ter içinde yokluğuna uyanırım.
Kan revan içinde kalır bedenim,
Döver ruhumu, dağınık yatağım.

Kül tablalarına dolar,
Yiten hayallerim, söndürülen umutlarım,
Çocukluğum sebepsiz ağlar,
Bağrına basar beni, dağınık yatağım.

Çığlık çığlığa yiter evlatlarım,
Duvarlarda saklanır günahlarım,
Sırılsıklam ıslanır yağmurlarında,
Kollarımdaki kadını kıskanır, dağınık yatağım.

Ne zaman yeni bir güne açılsa gözlerim,
Tanıyamam kendimi, üşür bir yanım,
Canım acır, sen olmadığını görünce,
Küfreder sanki bana, dağınık yatağım.

İhanet değildir aslında bu,
Hep sen oldun bu ana dek arayışım,
Acizleşirim, bir gerdana düşünce dudaklarım,
Atar üstünden ruhumu, dağınık yatağım.
Saçların gibi kızıla boyanır düşlerim,
Sevişirken bilmem neden ağlarım.
Ellerim sana dokunur, dudaklarımda sen,
Yaralarımı sarar, dağınık yatağım.

Kokusu sinmiş üzerine,
Her gelişten sonra içilen sigaraların,
Türün kokar gecelerim sensizliğimde,
Kalemi kırar bana karşı, dağınık yatağım.

Sarı odalarda söner ışıklar,
Kahkahalarını duyarım,
Sunarsın ruhunla bedenini,
Kanarım, merhem olur dağınık yatağım.

Terk ederim içinde kendimi,
Uğramam yanına, geçer zamanım,
Ne yapsam unutturamaz seni,
Şarkılar gibi hatırlatır, dağınık yatağım.

Gel desem gönlümün sultanı ol!
Olamazsın, ruhun bir başkasının,
Bulur nereye kaçsam Azrail beni,
Sonum olur, dağınık yatağım.