Baki Evkaralı - Benim İçin Üzülme Anne

Benim içindi hep savaşın,
Kendimde değilim, firariyim.
Heder olan emeğe yanarım.
Dermansızım, biçareyim,
Yaş değmesin güzel gözlerine,
Bir adımdan yakın gurbetlerdeyim.
Benim için üzülme anne,
Nasıl geçti yirmibeş yıl,
Bilemedim, tutamadım hesabını,
Size layık bir evlat olmaktı amacım,
Yıllar ümitlerimi benden çaldı.
Şimdilerde öylesine yıkkınım.
Mağlup olarak bitirdim savaşımı,
Kendimi bile tanıyamaz oldum.
Hani siz olmasanız, yapayalnızım.
Belki terkeylerdim bu hayatı,
Bilmiyorum dünümü, mazimi,
Göremiyorum gelecekte yarınımı,
Yokluğun tam orta yerinde,
İşgal altında bu ruh, bu beden,
Benim için üzülme anne,
Garip bir insan olup çıktım.
Bende isterdim bir yuvam olsun.
Bitireyim gönlündeki özlemleri,
Seni rahat içinde yaşatmak, Almak istediğin her şeyi,
İstediğin anda sunmak isterdim.
Bak, ben özlemlerimi gömdüm.
Sevgiliyi ulaşılmaz kıldı sefaletim.
Kızıyorsun bana yazıyorum diye,
Kimsem yok, derdimi kime dökeyim.
Benim için üzülme anne,
Kitap çıkaracakmışım,
Zengin olup ve bir kamyona,
Doldurup tüm ümitlerimi,
Fakir çocukları sevindirecekmişim.
Bu hayaller boş değil mi?
Artık hayal de kurmuyorum.
Yuva ve evlat hasretimin üstüne,
Bir kürek toprak attım.
Benim için üzülme anne,
Kan çanağına dönen mısralarım,
Artık acımıyor açılan yaralar,
Gemileri çoktan yaktım.
Kendimi bulamıyorum bu sıralar,
Ondandır aynalardan kaçışım,
Hasretliğini çektiğim ölüme,
Bugün bir adım daha yaklaştım.
Benim için üzülme anne.