Baki Evkaralı - Acilarimla Hamdim, Düşlerimle Yandim.

Üşüdüm,
Hâlbuki mevsimlerden yazdı.
Etrafımda her şey aynı,
Değişen tek şey havalardı,
Birden bir titreme sardı bedenimi,
Sensizliğin kuru ayazı vardı.

Gördüm,
Bir çocuğun gözlerine düştüm,
Hayalin gözbebeklerime düştü,
Çocuklaştım seni görünce,
Büyüklerin kendilerine göre oyunları vardı,
Oyunlarını çaldılar çocukluğumun,
Gördüm, görmekle kalmadım, korktum.

Takıldım bir kuşun kanadına,
Özgürlüğü tattım yüce semada,
Nereye kanat çırpsam,
Sensizliğe varıyordum.
Döndüm köşe başlarını o vuslat için,
Kaderinle kaderim çarpışmıyordu,
Ben sicim sicim ağlıyordum.

Kelam düşmeyince kâğıdın ruhuna, Divane oldum, deliye döndüm.
Seni anlatmak düşmüştü payıma,
Yaşamaksa mahşere kalmıştı anlaşılan,
Çözdüm hayatın sırrını,
Sen bendeydin her daim, sendin yaşanan.

Duydum,
Varlığının nağmelerini duydum,
Bir gece vakti şarkı söylüyordun kendince,
Rüzgâr kokunla sesini getiriyordu,
Ben seni dinliyordum huzur içinde.
Kapattım gözlerimi kirlenen dünyaya karşı,
Keşfettim kendimi, ben seviyordum.
Acılarımla hamdım, düşlerimle yandım,
Sensizliğimle pişiyordum.

Öldüm,
Herkes acıdı halime, tüm insanlar,
Sana hiç kavuşamadım sandılar,
Hiçbir şey göründüğü gibi değildi,
Vuslatlar vardı içimde, sen vuslatımdın.
Son kez yokluğunda üşüdüm.
Sensizliğe kapatırken gözlerimi,
Öldüm.