Bahtiyar Kahraman - Ey Halkım

Gözler...

Dağlanmış,

âmâ'lığı, merhametsiz medya'nın

kamaştırmasından olsa gerek.



Dil...

Lanetli ve suskun

konuşmaya gelince

dönmez yemek yediği an'daki gibi.



Yüz...

Maskeli,

baloya gider gibi

kapan peçeli olsa da

ekşi ve çirkin olmasa gerek.



Ölen...

İnsanların kanlı ve yarı-sıcak cesetlerini

taşırken kızılay sedyeleri

bulaşsa da kan

bilirim, yine de katil değilsin sen.



Parası...

hiç yok bir insanken

o takım, bu takım

deplasman, klasman

oley-moley...

ana-avrat düz gidilen stadyumlar da

tuzağa düşmüş o ham ‘seyirci' ve

aptal olmasan gerek.



Yani bilmelisin ki...
Gözlerin her türlü kurtuluş çiçeği'nin

güzelliğine bakmaya yasaklı olsa da

nankör olmamalısın.



Yani bilmelisin ki...

Dilindeki o utanmaz suskunluk

bin şairin top atışları altında

Munzur dağlarının ufkunda gözlemlediği

al şafakla,

dağlara vuran kızıllığın süzülen

o sessiz yakamozu olabilse...



Yani bilmelisin ki...

Yüzümüzdeki maske

Roma arenaların da

kavgaya durmuş kölelerin hem başlığı

hemde,

oley-moley öldürülen

o özgürlük yoksunu

o izlenirken aşğınan ben, sensin oysa...



Ey bebe bedeninde uyuyan halkım…

Ben senin âmâ'sı gözlerin,

Ben senin cüretkâr dilin,

Ben senin gül yüzün,

Ben senin kanser'den sürgünde ölen,

Ben senin yoksul ama cevher sermayen,

Ey halkım...

Ben sakalı uzamış,

Dudağı kırmızı Dersim pekmezi tüten,

Sürgün bir şairim.