Aziz Nayır - Temmuzda

En uzun temmuz o kış yaşandı
ellerimiz yeni bir coğrafyayla öpüşüyordu
biz sırılsıklam ağlaşıyorduk

kendinden boşalan bir nehir gibi
baktığımız her şeyi taşa çeviriyorduk

ben onu sevdiğimi söylüyordum
o beni sevdiğini söylüyordu
her gün yeniden ayrılıyorduk
yeniden birleşiyorduk her gece

uzun bir aşk mektubu gibiydim
bitmeyecek bir yağmur gibiydi

lambasız bir sokakta elele yürüyorduk korkuyorduk bakmaya birbirimize
baksak sanki kendimizdik-dönüp gidilecekti
sevişsek-ürküyorduk-hep yarım kalıyordu

en uzun temmuz o kış yaşandı
yürekliydik-korkmasak kendimizden
ilkyaza çok vardı-üşüyorduk

hiçbir şey için geç değildi
erken değildi hiçbir şey için

aşk ve yalnızlık nasıl da benziyordu birbirine
ortadan ayrılmış fotoğraflar gibiydik

en uzun temmuz o kış yaşandı