Azer Yaran - Bir Gözeden Evreni Düşünmek

Orada bükülüyor ıssızlığın dolambacı
eğretiotlarıyla böğürtlendikenlerinin sırmalarında
huzurun siyah kuyusu açılıyor,
kayayı saran yosunların halısında oynaşıyor

bir hüzmeye tutunmuş menekşe ve çayır çileği.
İnin çığırına serili gazellere
çoktan rüzgar bile değmemiş,
alaca örtüyle dalgalanan çıkmasında

gün ışığının mavi toz tabakasında hiç izi yok
yaşamın patilerinden ve tırnaklarından.
Ay doğunca lacivert göğün eteklerinde zigzaglanan

başıboş akımlar gibi okaygan çığırışlar yok.
Artık yoklar gecede ulumaları şimşeklendiği zaman
çocukların düşsel yaratıklarla karşılaştırdığı
çakallar.