Ayşe Demirtaş - Aziz

Aziz
Öyle bir esecek ki bu rüzgar
Savurduklarını düşlerime,
Süpürdüklerini yüreğime toplayacağım birer birer…
Bazen nefes almayı unutacağım,
Sensiz olmak, hiç olmamaktı ya bir zamanlar
Şimdi her esişinde bu rüzgarın,
Önce birer birer
Sonra daha fazlasını atacağım topladıklarımın
Gittiğinden beri seni göstermez olan aynaları
kırmakla başlayacağım.
Her önünden geçişimde hiç anlamı kalmayan o karanlık odaların duvarlarını yıkacağım!
Her çıktığım yokuşun ardında koşacağım…
Ve evet bazen nefes almayı unutacağım... Her nefes alışımda seni anımsatan kokunu
duymayacağım...
Siz hiç kör kaldınız mı?
Ben görmüyorum nicedir!
Baktığım yerler, gördüğüm kimseler hep boşluk...
Sadece senin yüzün...
Uyan dedim uyanmadın,
Hani açsaydın bi gözlerini diyeceklerim vardı.
Bir kez daha anladım ki yaşatmak yetmiyor,
Yaşamak gerekiyormuş..
Yani yaşaman gerekiyormuş..
Ayrılık insanın en büyük mahpusluğuymuş ya, anlıyorum
Ve ben şimdi susuyorum.. (tüm susuzluğumla)