Aykut Özcan - El Olduk Biz Öldük Sevgili

Zaman durmuşcasına düşerken aşkı temsil eden yağmur tanecikleri
Özlemlerime kara çalan ayrılığımızın yağmur ağlamalarını duyabiliyorum..

Yokoluşlara gebe yalnızlıklardan biriydi zamansız gidişin
Gidişinin adı Özlem olabilirdi ancak..
Bende usulca özledim...

Yüreğimdeki çıkmazları nasıl anlatsam bilmiyorum
Bazen nefret edercesine haykırıyorum isyanlarımı
Bazen de nefret edecek kadar Seviyorum seni...
Yüreğimdeki yerin zulüm..
Gidişin ayrı ölüm..

Gitme dur! demiştim de yine de arkana bakmamıştın
Niye? dememe bile fırsat vermemiştin ki..
Öyle veda mı olur..
Yoksa kaçışmı demeliydim!
Bilmiyorum..

Yinede sevdim seni yalnızlıklarımın naif kadını...
Veda etmeden gitsende, ben tuttum seni..
Ben tutundum düşlerimdeki aşka...

Sus!
Telkin etmeye çalışma yüreğimi...
Zihnim hala hatırlıyor ettiklerini...

Sen düşünmeden gittin aşk
Düştüğünde ise döneceksin sultan olduğun yüreğe..
Geldim diyeceksin tatlı bir gülümseme ile..
Fırtına ağıdı enkazları göremeyeceksin..
Gömüldü gitti..

Ben geldim diyeceksin... Çünkü sen sultan olmaya alışıksın...
Ben de seni sultan etmeye bu yüreğe...
Hoş geldin gönlümün kömür gözlü kadını..
________

Sen gittiğinden beri, yıldızlar da bir garip oldu.. Parlamıyorlar..
Sen gideli, rüzgar ruhumu okşamıyor.. Ağaçlar da konuşmuyor benimle..
Yağmurlar ağıt yakıyor yürek burkan nağmelerle.. Duyuyorum!
Evin çatısındaki kuş bile göçtü gitti...
...

Sen gittin sevgili,
Sen gitme diye güzelleştirdiğim yürek bahçemde bozuldu, dağıldı..
Ben geldim desen ne çare!
Bir hayat için, bin can feda ettin giderken attığın her adımda...
Duymadın.. Görmedin..
Öylece gittin..

Önce soldular..
Sonra bir bir öldüler..

Gelişin çare değil.. Gidişine merhem çaldı yalnızlık...
Gülümsemen boş.. Ağıtlar bugünümün süsü..
...

Ben, biz olalım diye bin can ektim yüreğime..
Bir sana sahip olmak için öldüler..
Biz olalım diye onlar, seve seve gömüldüler..
Git...

Git ki,
Yok yere öldük demesin,
Öksüz, yetim sevgiler...