Aykut Özcan - Biz İnsanlar

İnsanlar ahlak öğretilerine sarılıyorlar

Tüketim ahlakına
Eğlence ahlakına
Sosyal ahlaka...

Kutsallık adına yeni cümleler kuruyorlar
Ne varsa gizlemek
yok etmek
unutturmak...

İstiyorlar ki kendi cehennemini hatırlatacak
hiçbir şey kalmasın ortalıkta...

Tarık Tufan



Tanrı yok zannediyorlar
İnancın, varlığın ve mananın yaratıcısı...
Hatta inanmamanın bile yaratıcısı...

Gitti zannediyorlar
Belki hiç yokmuş gibi
gelmeyecekmiş gibi...

İnsanlar
Neden var olduklarını unutuyorlar...

Hesaba çekilecekleri vakit
yani gök onları yuttuğunda
biraz önce yanı başında duran sevgiliyi, kokusunu, özlemlerini...
Ne kadar güzel hissettiren şey varsa
Her şeyi
bir bir
Unutacaklar...



Biz insanlar
İnsan olmayı öğrenirken
yani dokunmayı, sevmeyi, bağlanmayı...
hatta göz göze geldiğinde
alemleri orta yerinden çatlayacak elektriklenmeyi...
kısaca kendinimiz olmayı öğrenirken
Bu dünyaya nereden ve neden geldiğimizi
hiç sorgulamadık...

Sevgiliye dokunmayı öğrendik
Dokunmadan önce sevgili demesini bilmiyorduk üstelik
Güvenmeyi öğrendik
Koşulsuz, niyetsiz ve temizce güvenmeyi...

Usulca güvendik...



Biz insanlar
Kelimeleri cayır cayır yaktık
amaçsız savaşlar çıkarmadan önce...
Onlar yandı
biz haykırışlarını duyduk ve seyrettik...

Hayatı ilk aşk acısıyla öğrendik
Yüreğimiz yandıkça
gökyüzümüze yıldız gibi işlediğimiz hayallerimiz
bir bir gerçekliğe kaydı yalnızlık kokan gecelerde

Bu yüzden
yetmişine merdiven dayamış bir ihtiyarın
kalan ömrü gibi dar ve zifiri
gecelerimiz...



Biz insanlar
Umutlar hep yeşersin diye
Bir başka sevdiğimizin umudu olabilelim diye
kent kent göçtük istanbula...

Yaşayabilmek arzusuyla lekelendik
Bazen de lekeler kendiliğinden yapıştı ömrümüze...

Bu kent insanların bütün kirini örter derler
Sahi.. öyle mi?



Biz insanlar
Sınanmak için düştük mavinin kalbinden
bazen konuştuklarımızla
bazen de sustuklarımızla sınandık
ve bir türlü dolmadı amel defterinin sayfaları...

Pişmanlıklarımızı yazdı
Bilerek işlediğimiz günahlarımızı yazdı
Fındık kabuğunu doldurmayacak iyiliklerimizi yazdı
Dilimiz sustukça iç sesimizi yazdı
Lakin dolmadı kara kaplı defter

Biz dönmezsek yolsuzluğumuzdan
yozlaştırdığımız ne varsa
ne kadar günah doğurduysak
ne kadar sevap biriktirdiysek
O durmadan yazacak...



Biz insanlar
Yaratıcı bitti dediğinde
dünyavari yaşadığımız her şeyden kaçacağız
Ailemizden, akrabalarımızdan, kandırdığımız insanlardan
Hesabını vermek zorunda olduğumuz herkesten kaçacağız

Vaktimiz ermişse eğer,
Çocukken çaldığımız sakızlardan, çikolatalardan bile
kaçacağız...

Hesap gününde günahlar bizi bulduğunda
Sevaplarda bizden kaçacak...

ve salihlere... salihalara...
nur yağacak...