Atilla Adsay - Adil

Uzaklarda görünür ovalar bağlar
Garip Adil parmaklıklar ardında ağlar
Cehalet ve feodalin yetiştirdiği kahramandı
Lakin bir terslik vardı feodale baş kaldırmıştı
Onun dünyasında sevgi vardı Merhamet vardı
Fakir fukaranın babasıydı
Adı bela diye anılıyordu köyünde
Aslında o bir iyilik meleğiydi
Geceleri ovalarda dağlarda yatardı
Gündüzleri bir şahin gibi konardı zalimlerin üstüne
Adı ile adalet dağıtıyordu
Bu kez adalet onun 11 yılını almıştı
Bir iftiraya kurban edilmişti
Feodal yapının tüm adetlerine baş kaldırmıştı Bir harman gibi savurdular feodalin rüzgârına
Aneneminin dişlerine girmişti bir kere
Öğüttüler diğerleri gibi
Ağalara beylere meydan okuyordu
Er meydanında cengâverdi
Bir tek ALLAH tan korkardı
Birde ALLAH tan korkmayandan
Zalime kılıç gibiydi mazluma umuttu
O tek bir kişiydi, koca aşiretleri karşısına almıştı
Bir gece ölüm ona pusu kurmuştu
Yarasalar başına uçuştu
Gizlice kolunu kanadını kırdılar
Arkadan vurdular Adil'i