Araf Temizkan - İroni

Beyazları siyaha ben boyadım
Ondan her şey gri...

Seni seviyorum,
Her gece çapraz bir sorgu,
Elimi uzatsam,
Tutarmısın?
Yoksa infaz zamanı mı?
Bu bir ironi...
..........................................
(Tarih:Şubat 2012)
Kısa günlerdi,
Tenimde serin bir rüzgar,
Kar yağmura çevriliyordu,
Ben, yağmurları seviyordum,
Senin şehrinden,
Şimal rüzgarlarıyla gönül coğrafyama
İpil ipil düşen,
Damla damla beni sevince boğan yağmurlar...

Ve postamdaki mektubun...
Kaç kez okudum,
Harflerini sevdim,
Tilavetini ezberledim, Ben de unuttum...

.......................................

"Hep seni bekledim,
Bir gün çıkıp gelecektin,
Benim ilk baharım,
Sevincim,
Gözyaşım,
Benim uzaktaki en kıymetlim diye yazmışsın..."

Şimdi,
Birbirini bekleyen,
Merak eden,
Rabıta kuran,
Bir tezatın içinde yoğrulan,
İki yabancıyız biz...

Ben ve sen,
İki maskeli insan...
İki farklı kaldırımın yolcusu,
Dönüp tekrar tekrar bakarken geçmişimize,
Bir keşke kalacak dudaklarımızda,
Yüzümüzde ironik bir tebessüm...