Ali Serbest - Mektup

bu mektubu, sana yazmak zorundayım.
belki de; seni üzmüş olacağım, farkındayım.
ama: neyi, ne zaman ve nasıl yapacağımı,
herhalde, biraz da olsa, bilecek bir yaştayım.

içimde kopan fırtınaları, bir bilseydin,
o zaman anlardın beni, herhalde.
gözlerimin içine, şöyle, bir bakabilseydin…
kendini görürdün göz bebeklerimde.

ağlamaklı gözlerin, çok şey anlatmıştı bana,
ve içim kanamaya başladı, o günden bu yana.
işte!...bunu sana, çok ama çok, sormak istedim…
daha da üzülür, kahrolursun diye hep çekindim.
öyle bir bakışın vardı ki; sanki bana…
çok şeyler söylüyordu, sevdadan yana.
o gün; içime bir ateş düşmüştü, sadece sana,
işte, o zaman eridim, bittim, tutuldum, yana yana.

aslında, hiçbir şey konuşamadık, kendi aramızda,
sıcak bir çay da içemedik, şöyle, bir baş başa,
oturamadık bile, saatlerce, herhangi bir bankta,
ama, galiba, bizdeki kalacak, daima yasta.

gönül bu, ansızın kendini gösterirmiş, her yaşta,
aniden yakalandığında, akıl kalmazmış başta.
ve şimdi anladım, hiç doyum olmazmış sevdaya.
fakat!...koyun otlamaz, bağlı olduğu yerden başka.
bu yüzden; çare yok, beklediğimiz kaderden başka.