Ali Akdemir - Hüznün Öte Yakası

Yapraklar dalında, ayakta ölür ağaçlar
solan renk denizinin son gerçeği bağ bozumu
kanadı kırık arı kuşu nasıl uçar onca yolu
uçan rüzgâra kapılmış kelebeğin kanatları.

Köklerinden suyu, dallarından güneşi koparılan
ağacın bedenini örten yapraklar güz ekseninde
hüznü demliyor böğürtlenin moru
çıt kuşunun baharı kırılır, günü kanar
kelebekler ağlar. Kaç bahar yaşadığını
yüzü boşluğa gülen serçeler bilmez.

Cennet çiçeği çocukluğumda
göğe tırmanan uçurtmamın
ipini koparıp üstüne sarmış arkadaşım
renk armonisi uçurtmam buluta düştü.

Kanımı emen toprak bedenime sulanıyor ruhum toprağa bürünüp gitmek ister gibi
dağın iki yamacıyız güzle.

Solan yolculukta ; bilseydim üç bahara kalmadan
yaprak yaprak döküleceğini
doyulmamış zamanları kalırdı
gökyüzüne kayıp giden gezgin ruhumun.

Keklik kokan anız kırsalın kavruğu
muhacir zamanın son oylumunda
ibibiğin sesi yüreğime dokunur.

Dağda koyak, kavalda kamış ağladıkça
yüreğimi yalayıp geçer yaprağın sesi
kanıma tutunur ruhum
belleğimde ölüm çimlenir
hüznün öte yakası güz.