Akif İnan - Bağlanma

Varsam dedim varamadım
Bir kararda duramadım
Ben kendimi aramadım
Yazık bana vahlar bana


Devleşen içimin tedirginliği
beslenir kuduran sancılarımla

Bir kara duvardır gök çadırları
Baharlar zulmetle kolkola gelir

Bu yılan caddeler zehirli vitrin
dolaşır kanımda bir ifrit gibi

Nefsimin sırçası dolanır elde
ne kırarım onu ne de korurum

Köprüsü atılan ninnilerimle
yıkıntılardayım tuzaklardayım

Hangi rüyalardır sığınağımız
Hangi köpüklere binmeli ruhum

Sesimi biçen bu paslı dehlizden
nasıl kurtarmalı damarlarımı


Bir eteği tutmaz isem
Köle cam satmaz isem
Teneşirde yatması isem
Yazık bana vahlar bana.


Toprağa konuk olalı gölgem
göklerin gözleri üzerimdedir

Buzul yangınlardan alıp kalbimi
bağladın alnının emziklerine

Bir nazarla kırdın küreklerimi
Buhar kıldın nefsin denizlerini

Yollayarak hikmet kervanlarını
donattın gömlümün dükkânlarını

Aşıladın cibril emanetinden
hantal aklımın kanatlarına

Sesindir büyüten gözyaşlarımdan
umudun bembayaz türkülerini

Sohbetin bir rahmet bulutu gibi
iner hasretimin tarlalarına

Kazıdın putların sikkelerini
Şimdi her yan celâl levhalarıdır

Sesinin yankısı dinmez içimden
eş olmuş kalbimin atışlarına
Arkanda yürürüm gözlerim yerde
sonsuz bir telaşla titrek ve ürkek

Nisbet kokun gezer ciğer tahtımda
zemzemle yıkanmış şehirlerdeyim

Unuttum bilcümle anılanının
o sensiz oluşan bölümlerini

Her avuç su senin çağlayanından
ve her lokma senle bereketlidir

Guruplar ki mercan tarlalarındır
Kuşların uçuşu adımlarındır

İniler yağmurun darbelerinden
tedirgin uykumun çelik telleri

Yücelerden yücelerden
gündüzlerden gecelerden
sessiz dilsiz hecelerden
sütler sağar gönlümüze
Kelâm yağar gönlümüze
Işık ağar gönlümüze


Dağılan eczamı toplayan cihaz
ruhumun gövdemi çağıran sesi

Saldın külhanlara bütün bilgimi
yüksek fırınlarda yanar geçmişim

Erittin dünyayı zamanı sözü
bir köpek derisi giysilerimi

Sıyrıldım tüm yaban kuşatmalardan
atarak canımı gölgelerine

Bulutların nabzı kalbimdir şimdi
yıldızlar konuğu mekânlarımın

Gözlerin ne kadar yakın ye kesin
dindirdi fitnenin şimşeklerini

Zanların yıkılan mazgallarını
bir ibret kentine döndürdü cezben

Açarak bir çiçek denizi gibi
can üfledin çorak alanlarıma

Gör ne tek ve tenha bir ömür olur
duymazsam içimde ayak sesini

Hiç cevabım yoktur bükük boynum ve
gözyaşımdan başka sorularına

Ölümlerden korkar isem
Gönül evi yıkar isem
Ben bu yoldan çıkar isem
Yazık bana vahlar bana