Ahmet Yozgat - Şiiri Niçin Boğarız Dokuz Boğumda?

Apostol`la Dört Yüz Dokuzuncu Sayfa Dibacesi
1&:
Yüreğimin berhüdar şahı,
Gülerken unutmadınsa göz yaşlarımı,
Bel ki ağlarken anımsarsın özlemin duygusal kapısında.
Toplasan bütün ağladığın anları doldurur mu?
Bitlis'te bir ceviz ağacının kabuklarını bilmem,
Ama şahım, bilirim ki ben,
Yürek beyne denk düşmez çoğu zaman aşk oyununda.
2&:
Böyle bir hikayet benimkisi hepi topu:
Acılı, sancılı ve trajikomik harp deryası yayılıyordu. Muharipler ilerliyor, geride dışkıları kalıyordu. Arşimet bile bakıyordu arkadan. Hatta güler gibi yapıyordu aynadan. Oysa o gülmez düşünürdü. Ve hiçbir yerini tarlalardan kaldıramayan sulara bakıyordu. Holland ili zelil bir halde. Ne elde, ne avuçta bir şey var? Ve Eva`ya ait bir pırlanta. Apostol`un yanında durup "Torro" çeken genç ansiklopediyi görünce tanıyordu Arşimet. Bu İskenderiye limanında, bir çimdik karşılığı yıldız namesine baktırmak istediği, firavun sarayından çırağ çıkarılan Sevillalı haspaymış meğerse bacısı sandığı.
3&:
"Lan Barba,' demdeyim tüm benliğimle, 'Ne olur? İkiletme şaire de kupayı doldur!'Son demdir bu arza ait takvimde hepi topu,
Bil ki bu sınırda konur nokta,
Ve nihayetlenir ilk bahar yeşillikleri.
Hatta zamanın sonuna akın durur,
Kudurur belki de hemen her yerde aç kurtlar...
Yani bütün gözyaşı bu kadar miktar,
Ve şiir bundan ibaret,
Ve görüp göreceğimiz kader öyküsü,
Yani bütün koçaklamalar bu kadardır yüreğimizde.
Çıldırtan şıradan ve mersiyeden ve aşktan olsun itin ölümü,
Rahvan atın ölümü ise şeytan ve ateş ve kan suyundan..."
Ne çıkar sanki bundan böyle adem için?
Ve bütün Evalar adına üç kez...