Ahmet Tahsin - Dağlar Ele Vermez Adamı

Keklik avındayım, dağlar başında.
Şu anda, ne zulüm ne işkence, korku yok.
Kayalar ki yiğit kalesi;
Gelincikler fışkırmış yüreğimden,
Bir hal olmuş kır menekşesi,
Gülüyor fişekliğim kahkahalarla,
Kınında bayılmış bıçağım, sevincinden.

Oturdum pelit ağacının dibine,
Bir ağızlık yaptım çamdan.
Keklik avındayım, söylediğim geyik türküsüdür.
Düşünmekteyim asılanları;
Dağlarda mahpusluk yok gülüm,
Dağların dar ağaçları.
Ve oralarda ölmek, yaralı bir tavşan gibi,
Yaralanmanın sızısı, yakalanmamanın sevinci,
Ve talihsiz bir konu olmamak, zengin salonlarında.

Keklik avında, pelit ağacının dibinde seni düşünüyorum.
Bir dost geldi Ankara'dan
Üstünde kömür isi ve ölüm kokusu,
Yüreğinde sevda, sevda vurgusu.
Yüzüyormuş Gençlik Parkı'nda kayıklar, yalancı kayıklığında.
Yapma gölde kayık, uçurtmayı kuşa benzetmektir. Gayrisi aldatmaca, siyaset sandık yani,
Yani seçim falan.
Yani çalmak çarpmak,
Kim kimin adamıyla tutmak köşe başını.
Yani soymak sömürmek,
Beni hiç sevindirmez Ankara'da kayığa binmek.

Bu kaçıncı sevdalanış Köroğlu'ndan bu yana.
Nasıl severse okşarsa toprağı çiftçi,
Ve usta bir marangoz eli , nasıl sıvazlarsa ağacın hasını;
Ben yiğidi öyle tanırım,
Öperim alnının ortasından.
Ve karasaban toprağa dalınca, böyle salınır tohum,
Böyle mayalanır doğa
Sen ki böyle dişi, alıştı ellerim bereketli göğüslerine.
Kollarımdayken çocuklarımın kutsal beşiği,
Doğayı yırtıp tohumlamaya hazır bedenim.
Ve de öyle hazır çekip almaya, emeğimin ürününü,
Dayanmaz yüreğim soyulmalara.

Yurdumun dağlarında keklik avında,
Dayadım sırtımı pelit ağacına,
Seni düşünüyorum.
Birde hep bir ağızdan dağlarda, türkü söylenecek günleri.