Ahmet Özbek - Şiirin İnce Günü

anne ben şair oldum
kollarım uzadı
daraldı ekvatorun çemberi
denizler bölündü ortasından

anne ben şair oldum
kuruldu yeniden kafdağı
nar yüzüyle
imgelerin uyuyan güzeli
uyandı uykusundan

kanatlarımda insanlığın yükü
ellerimde yalnızca beni gösteren
bir aynayla
yollarla yürüdüm anne yıllarla
dudaklarımda pembe prensesin öpücüğü
avuçlarımda yeşil kuşlar

anne ben şair oldum
düşmanlarım çoğaldı
şiirimin gümüş asası kırıldı
binbir gül döküldü uçurumlardan

âşık oldum
kıramadım mor evrenin
turuncu kilidini
fırtınaya tutuldu
gökyüzünü kollarında taşıyan çocuk:

anne..'ben şair' öldüm