Ahmet Mahir Pekşen - Eylül

Ümidini bir serin yele vermiş,
Besteleri mânâsız buluyor artık bülbül,
Birkaç yaprağını yere vermiş
Esen rüzgârların ardından ağlayan bir gül.
Sevgilinin saçına düşen ak gibi; Eylül,
Ahhh Eylül, Ahhh Eylül.

Dün yemyeşildi yaprak,
Bugün artık gazeldir,
Yeter ki; hanımelini öpsün de gelsin,
Eylülde rüzgâr
Serin olsa da güzeldir.
Sen yeter ki; aşık ol,
Düşen yaprak, nemlenen bir göz,
Veda diyen bir eldir.

Kuşların gönlünde burukluk,
Şimdi göç zamanı.
Kaybediyor ferini yeşil,
Sarının öç zamanı.
Dünyayı geri çevirebilirsin,
Güneş batıdan doğabilir,
Ancak, durdurmak güç zamanı.

Söylemek mi zor aşkı, Gizlemek mi?
Kavuşmak mı güzel
Özlemek mi?...

Yapraklara düşen çiğ
Bilmem aşkın nesidir?
Bildiğim bir şey varsa Eylül;
Tatlı bir hüznün annesidir.

Eylül denince aklıma,
Sarı sarı yapraklarla dolu,
Upuzun bir yol gelir,
Kâinat kadar genişler yüreğim,
Her sevdaya bol gelir.
Eylül denince aklıma,
Cananın bakışı gelir,
Serin sular gibi akışı,
Kızıl kor gibi bir bakışın
Yakışı gelir.

Eylülle canan birbirine benzer,
İkisinin de her hali güzeldir,
Eylülde sevgilinin gerçeği değil,
Hayali güzeldir...