Ahmet Köse - Gece Senfonisi Yağmurun

Yalnızım.
Başımlayım.
Yalnız başıma duruyorum
hayatın ortasında
pazar gecesi
pazartesi içtimasına hazırlanırken.

Uyutmuyor
gecenin hoş sessizliği
yağmurun ince vuruşları
açık hava konserini açıyor.

Topraktan ayrı bir notalar
taştan seken tınılar
yapraklar..!
her birinde farklı sesler
diyezler bemoller..!
otlar,dallar,gövdeler
yağmurun senfonisinde.
İki ses duydum
nöbetçi kuşlar vokal olmuşlar.
Doğaç bir davet oldu bana bu gece
bir izleyen,gören,koklayan,duyan benim bu senfoniyi.

Ne ayrıcalık..!
ne lüks..!
üstelik parasız
kimi çağırsan gelir...!
Bir köpek geçti sahnenin içinden
tanıdım yandaki evin bahçesinden
miskin kedim zeytin
sırtını dönmüş,kıvrılmış uyuyor şimdi.
Yanıma oturmak istemişti sırnaşarak
sessiz ol! yağmuru dinliyorum dedim
anladı
gelmedi bir daha yanıma.

Yağmurun canlı konseri inmekte
gözlerime
yüzüme
taa içlerine ertesi hayatımın.

Hiç bir arsızlık yok
düş kırıklığı
endişe
detone ilişkiler
yarın kaygısı
öpücük beklentisi
bu senfoninin
yağmur yağan bölümünde
hepsi işini yapıyor
yanlış notaya basmıyor
döküyorlar armoni birlikteliğin sularını yollarıma.

Çocukken bilerek ve zevkle basardım
küçük yağmur birikintilerine.