Ahmet Kara - Anneme

Dünyayla tanıştığım anda,
Sımsıcak kucağınla ısıttın;
Zemheri akşamlarında.
Bütün acılar seni bulurdu,
Ama sen 'kader' diye içine gömerdin.
Babam yoktu aramızda çoğu zaman,
Ama sen adam gibi adam,
Adam gibi ana oldun bize.
Gözlerinden yaş dökülmezdi,
Hissettirmezdin bize,dünyanın büyüklüğünü,
Mangal gibi yüreğinde büyüttün;
Sen yandıkça,biz önümüzü görürdük.
Yazımız,kışımız bir odada geçerdi,
Yüreğin, en derin kaygıları taşırdı.
Herkes oyuncağı ve babasıyla dönerken eve,
Biz seninle pususuna düşerdik,zifiri akşamların.
Ve hiçkimse bizi anlamazdı,
Kimsenin anlamasını beklemezdin.
Daima dik,daima onurluydun.
Çünkü sen,
Adam gibi adam,
Adam gibi anaydın...
Hatırlıyor musun bilmem?
Ağlarken görmüştüm seni,
Neden ağladığını sordum, Ve sen,
'Hiç yavrum' demiştin
O günden beri, hiçleri sevmiyorum,
Dakikalarca ağlamıştık,
Ve sonra,
Uzun uzun nasihat ettin,
Okuyup büyük adam olacaktım,
Oysa etrafımızda bir çok adam vardı;
Okumadan büyük olan...
Biliyor musun anne,
Adam oldum mu,bilmiyorum,
Ama okudum.
Lakin senin gibi adam bulamadım.
İsmini andığımda halen içim titrer,
Unutmadım sıcaklığını,
En soğuk gecelerde içimi ısıtıyor.
Ağladığımda mis kokunu duyarım,
Aklıma gelir süt bulamadığın geceler.

Anneler günün kutlu olsun anneciğim,
Yanında yokum,
Ama şunu bil ki;
Yaşadığım yerin her zerresinde,
Soluduğum havada,sevincimde, acılarımda,
Hep sen varsın...