Ahmet Doğru - Dostsuzum

Ömrüm boyunca bu kadar
Çile ve sıkıntı çekmedim;
Ellerim ayaklarım bağlıydı bazen
Ama burdaki gibi tüm bedenim,
Yaşlanıp yıpranan ruhumla tutuklu olmadı.

Mecburi mekanda va zamanda
Aldığım ilaçlar bedenimi yıpratıyor
Yavaş yavaş yıkıyor beni.
Bu da çekilmez acılar çekmeme sebep oluyor!

Beynim durmuşçasına bomboş ademlikler içinde
İlaçların esaretinde virane bedenimle.
Beynim maziye takılıyor ve anlıyorum ki
Burda dostsuzum!..
Bir ses bile olmuyorlar olamıyorlar ıraktaki dostlarım...
Yapayalnızım bir sese hasret kalarak.

Dostsuzum dostsuzum...
Neredesiniz konuşacak
Birinize ihtiyacım varken
Şu kafesten
Çıkamazsam kimse ağlamasın
Çünkü ben ağlıyorum
Issız yanlız gecelerde Esen karadenizdeki yelle
Karaya vuran denizin dalgalarıyla

Dostsuzum ademlik içinde
Limanına sığınacak biri yok
Oturup dertleşeceğim biri yok
Ruhumu okşayacak bir ses yok beni bu halden kurtaracak biri yok
Kötü biriyim galiba sevilmeyen biri
Boşluklar içindeyim dostlar neredesiniz demiyorum
Zira ... Günüm var burda çileli
Siz bana gelmediniz
Gelebilirsem ben geleceğim
Bugünkü sıkıntım ezelidir anlık değil
Bu anlar son damlasıdır ömrümün labirentli sokakalarında yaşananların...
Sakın gelmeyin dostlar bir ses bile olmayın
Ben sizi unutmaya başladım
Beni unuttuğunuz gibi
Bir gün adımı duyarsanız bir yağmur damlasının yere çarpışında
Bilin ki ordayım kimsenin bilmediği
Sevdam olan gökte ve ağlamaktayım kimse duymaz hıçkırıklarımı
Kimse anlamaz
Düşen damlaların benim gözyaşlarım olduğunu
Herkesten uzakta ve yapayanlız beklemekteyim
Şu zalim dünyanın sonunu
Dostsuz değil o zaman dostlarım yanımda olacak o vakit.