Ahmet Coşkun - Ateş Kendi Renginde Yanar

Sırtımı güneşe döndüğümde
Göğün mavisi ateşe düşmüştü

Ormanın derinlikleri güzeldi
Çiçekler kuşlar cezbinde
Müzikal tatlar peşine daldım
Bitimi deniz.
Denizin içi ne kadar güzel

Bir deniz altı
Vurgun yemiş böğründen
Islandım Ya
Korunacak kara kurunacak güneş çekilmiş
Yıldız ağlaması üstümde

Yılanın çıyanın hesabını tutmak
Ne devler gördük sürüngen sürüngen.
Hışırtısız çekilip köhne inlerine
Vurgun yemişim
Ellerimle ayaklarımla gittiğim koyda
Yaram var
Kendime anlatamadım kime anlatıyım
Nefesimi tuttum dudaklarımı büzüp
Bedenim taş ter çıkmaz derim nefes almaz
Yenilmişlik hiçte koymaz bana

Güneş her öne düştüğünde
Peşinde karanlık gölgeler
Yarasalar gün ışığı sevmezki
Şöyle kardını alıp karşıda
Dönek kahpe bir kavgadan yaram var

Kaç para mertlik
Kaç yumruk üstünlük
Hangi söz kıymete değer
Durur güneş ta tepede
Dönemem sırtımı, alamam önüme ya

Sırtımı güneşe verdiğimde
Ateş kendi renginde yanar