Ahmet Altan Ekşioğlu - Bir İdam Hikayesi

Nereye gittiğini öğrendikten sonra asıl işkence başlar…
Öyle bir işkencedir ki o…
Ne filistin askısı, ne domuz bağı, ne de yeni icatlar,
Yaşayan şimdi ölüdür; anlatamaz,
Yaşamayan anlamaz .
Ölüm bile kurtuluştur yanında,
Öylesine dayanılmaz.

Giderken idam sehpasına,
Avludaki çınar ağacına kaçamak bir elveda,
Kimse farkına varmaz.
Dalında öten serçenin inadına,
Yaklaşır idam sehpası yavaş yavaş…
O durur, adım atmaz.

Milyonlarca nöronun dansı beyinde,
Hızla kanat çırpan arılar gibi, Yakar kafatasını, kurutur…
Ayaklar isyandadır; yürek beyni, beyin yüreği tanımaz.
Her hücre ayrı bir dil konuşur.
Kimse kimseyi anlamaz.

Sonunda urganın düğümü celladın elindedir.
Damadın papyonu bile öyle düzgün bağlanmaz.
İtinayla geçirilir boynuna,
Azrail beklemededir.
Cellada hesap sorulmaz.

Biter herşey sessiz bir çığlığın titremesinde,
Beyindeki fırtına da durulur.
Kapanır tüm kapılar, bir daha hiç açılmaz,
Zaman durur, herşey biter,
Geriye birşey kalmaz.