Yamaçlara tırmanan tutkulu bir yürekti
Bir yavuklu yanağıydı kimi zaman
Zindanlara bile ışık salan ay
Bir muhbirdi bulutların arkasında bazan
Bilirsin ki ayın çopur suratında yaşamın
zerresi yok
Onun gülüşünü nurlandıran
Güneşin aydınlığı
Ay güneşsiz
Kaybolur karanlıkta
Gün aysız da yanar sonsuz içinde...
Sen ki kâbesiydin sevmelerin
Meğer yüzünde bulduğum anlam
Göz bebeklerinde ışıyan gizem
Benim sende akan çoşkulanmmış
Sana vuran ışığımmış yalnızca...