Adnan Durmaz - Yaşamın Anlamı Üzerine Dizeler-05

Kimi zaman tüm çiçekler dindiremez kanayan yalnızlığı
Başın alıp dağa taşa vurursun
Kimi zaman ellerinle boğarsın yüreğini
İğreti gülüşlerinin arkasında boğulursun
Gün gelir tek çiçekle meydan okursun dünyaya
Sol döşünün altında bir kin bombası seyrir
Ayağınla belini kırdığın pis bir böcektir korku
Ruhunu pazarlayan-yaşlı bir yosmaya dönmüş
kentlerin
Yüzüne tükürürsün...

Gün olur da zaptedemez seni
Ne zincirler-ne duvarlar
Yağmur olur gül dalına yağarsın
Sel olursun çoraklardan akarsın...
Bulut olup ağan gönül senin
Oysa saplanıp kalmış bir bıçaksın gecenin
yüreğine
Başlangıçsızlık ve sonsuzluklar içinde
Kendi gerçeğin kanar durur derinlerinde
Kesilmiş bir ormanın son ağacısın sanki
Yapayalnızsın...



Bu yürek bir serüvencidir bitmeyen çilelerde
Sonsuzda bir şeyler keşfetmenin sevdasıyla
kavrulur
Yaşamın sonsuz ummanına bir çocuğun bıraktığı
kayıktır
Fırtınadan fırtınaya savrulur
Akıp giden zamanın duvarlarında bu yürek
İlk serüvenciden beri asılı duran saz
Ve yalnızca serüvencilerin türkülerinde
şahbaz...
Bir yangın öyküsü bu çok öncelerden başlar
Masmavi saçları yıldız kokulu
Kimbilir kaçıncı kadın
Sonsuz çöllerde kurulu yalnızlık çadırının
aralar kapısını
Uzun kirpiklerinde hüzün mumları yanar
Gözlerinde heyecanı kıpırdar yıldızların
Acı çeken yerlerini yok etmek istercesine
Yürür serüvencinin ezgi vadilerinde
Bulutlarında göçmen kuşlar uçuşur sesinin
Bir kadın girer açarak kapısını yalnızlığın
Gecenin bağrına saplanan hançeri çıkarmak
için...