Adnan Durmaz - Mezra Şiirleri - 05 Hep Zemheri Kılığında Azrail

hep o sarı rüzgârların
ölümcül uğultusu umut sanıldı
yağmur öksüzü başaklarda
daha!
karasaban kırılmış yatar tarlada
daha aynı inde yaşar
inek ve insan...

gecesi
kör
kandilsiz
sevdası dilsizken daha
hangi zalimin gazabı
enkazlar doğuran tank...


neylersin
tekmil medetlere kilitli dilin
bir dualar kalmış payına
ve çekmez zülfikarım zalime
sararmış kitap yapraklarında
Aliyyül Murtaza...
yalnızsın
ufuklar ölüm pususu
zaman yaralı bir kısrak
çözülmüş dizlerinin bağı
ölümü bekler artık
umut hep gözbebeklerine kurur otağı
lâkin mümkünler yaralı- bakışlar yıkık...

hep zemheri kılığında gelirdi azrail
hep yokluk suretinde can koparırdı
gayrı ıssızlığa çadır kurdu cümle ölümler
iğne deliğine girsen farketmez
kaçış yok önüne dağı- taşı yığ
bütün yollar kapanmış
bütün geçitlerde çığ...

bir sonsuz ölüm içinde
ne ölür
ne yaşar
bu köz
bu izba
bu hasret
mezra...