Adnan Durmaz - Lacivert Sessizlik

gel söz biçelim suskunluğun diliyle eski zamanlardan
sığınmış gemilerin bekleyerek çürüdüğü limanlardan

fırtınalara vurgun al bir sandaldı dudakların
şimdi derin dalgınlıklar kalmış eski heyecanlardan

ipi kopuk uçurtmalar gibi takılmış acının teline bakışların
her soluk yırtılıyor bir zaman dans ettiği rüzgardan

durağanlık ki pas tutar demir-taş yosunlanır-yürek çürür
ağır adımlarla bir ölüm düşer payına katılmadığın fırtınalardan

gök soluyup durdu-her solukta ağarıp karalarak
zaman ki nice bilgedir kendi yalnızlığından

acının başında beklediğimiz demler ne demlerdi
öğrendik ki gül fışkırmaz bekleyişin tomurcuğundan

kar yağıyor aklığın gibi arıtarak bozkırlarıma istersen gül yağarsın bana sen en bakir baharından

bir gün bize dair tek iz kalmayacaksa bu tozlu yolda
hadi hesap verelim kendimize yaşattığımız acılardan

düşlerin derinlerinde yüzerdim kuralların ağlarından firari
hadi soyundur beni balık günlerimin suçluluk duygularından

velhasıl yaşamadıklarımız o kadar çok ki yaşama dair
ah binlerce yıldır çıkamadık acının çamurundan

varamadık gülüşün çimenliğine-senin gözlerinde kandiller yanan
zaman dönmez geriye-daha çok sorumluyuz yaşayacaklarından

hiçbir yolun sonu yok bir ucu varsa da uçurumlara
deme ki cümle aşk şiirleri aşkın acılarından

evet acıyı bile anlatır söz-dudaklarından ateş saçarak
dil yetmez mutlu aşklara-onu ancak yaşar insan