Adnan Durmaz - Hüzün Senfonisi & 04 - Kıyamet

biz nerede ayrılırsak
kıyamet orada başlar
mavidir senin hüznün
coşkun bir yürek
çatırdar
oradan başlar&yarım kalan bir bedenin
kendini sonsuzlukla tamamlaması
ve susar
kellesi kopartılmış
çarpınan bir ceset
gibi rüzgâr
biz nerede ayrılırsak
kıyamet orada başlar

sen gidersin
ey gönül büyücüm
ben kalırım
bir de son öptüğün yerde
gözlerindeki esrar
bırakırım geri kalan nem varsa
kıyasıya yağmalar

canlanır orada nice geçmiş ayrılık
eski bir plakta
kırgın bir müzeyyen senar
sessizliğin sinesinde
mavi bir sezen aksu
kanar

nereye gidiyorsun
kadınım
büyücüm küçüğüm
söyle bana
beni böyle akşamların ortasında yaralı
parçalanmış bir yürekle koyup böyle
nereye

ömrünün en küheylan çağıyla
talan edip içimdeki cenneti
çaylar gibi aka aka nereye

zamanı parçalayıp bakışlarınla
cehennem ateşleri koyup döşüme
nereye gidiyorsun
kadınım
yumuşak kirpim
kahverengi denizim
beni nerde bırakırsan
kıyamet orada başlar

kalakalırız orada
başı kopartılmış rüzgâr
buz tutmuş hüzün
kuruduğu tüm kıyılar
kahverengi bir denizin
tam senin yanıbaşında
ey güngörmüş yaşlı çınar
söyle bana büyük aşklar
büyük ayrılıklarla mı tanımlanırlar

biz nerede ayrılırsak
kıyamet orada kopar...