Adnan Durmaz - Gül

Gül

gün oldu
koskoca kent başımıza yıkıldı
gres yağı bulutlarla ortalık kör karanlık
düşleri kurşunlandı bulvarların
dizilerek göz bebeklerimize
sokakların yaşanmış tüm anıları
yüreklerimizde yakıldı
dizlerimiz kırılarak çökerdik
silindi yüzümüzden
acı ve sevince dair tüm ifadeler
yağmalanmış yırtık yürek yangın içinde
kuşsuz ve bulutsuz ölü göğün altında
düştük
dayanılmaz kederlere yaslandık...

çatısı savrulmuş günlerin ortasında
yolları çıkmaz
gözleri kör
kuşlarının kanadı kırık acıda
her gün çürüyen kentlerle birlikte paslandık...

gün oldu
büyük kentler terk ettik
omzumuzda anıların heybesi
geri dönme düşleriyle ışıtarak önümüzü
sağnaklar giyinerek
ve dikerek iğreti sözcüklerle
gülüşün yırtılan yerini
büyük kentler terk ettik

yıllar sonra geri döndüğümüzde
bıraktığımız düşler satılmış
gülüşler yağmalanmış gördük
anasını terk eden çocuklar gibi
yeniden terk ettik
orda kalan yanlarımızla birlikte kenti
cılk bulutları
yıkılmış umutlarıyla
omzumuzda yalnızlığın heybesi ve kirli bir yağmurdu hüzün
ıslandık
yara gibi kanamalı ilişkiler yaşadık
protez parmaklarıyla okşayan eller
silikon dudaklar
metal öpüşler...
ve yıldırımlar inen aşklar yaşadık
yandı gitti bir gökçecik fidanken

ne desem
bilirsin sen
aynı savaş alanında sakatlandık
şimdi yalnızlık giyinmiş yüzlerimizde
gözlerimiz
ıssızlığa uzanan
boşalmış nehirler yatakları

bize yaşamayı haram kılana inat
onca yıl
onca zulüm
katliam
yaşanmamış düşlerin aç toprağı bu yürek
acıda nadaslandık

şimdi ateşimle yaralarını dağla
şimdi ağla
gözyaşının tuzunu bas yarama
yağmurlarımla ıslan
ve yağ yıkık yerlerine içimin
bahardır önümüz-çiçek mevsimi
yaram olma
yarim ol
gayri sevdalara gül...
bu kent
yeniden solur gülüşünle
bulutlar arınsın
yürek sevdaya sarınsın
yaram olma
yarim ol
beni al
gül...