Adnan Durmaz - Gece-Deniz–Hüzün

gece
deniz
bir de hüzün
kuytu dalgınlığında
bir çift gözün
ekim dağlarında ateşler bir başka yanar
yorgun yılkılar konuğu ömrümüzün
dalında sararan yapraklar
belki bekleyişlerdir yaşamak
bekleyiş
her şeyi sarar...

her şey kabullenilmiştir
ölüm kadar olağan
önceden bilinircesine
su-ateş-kül ve rüzgâr
fırtınalar bile durağan

o türküler ki
bir başka söylenir dağ başlarında
büyük yolculuklar arifesinde
yarım bir şeyler kanar boşuna

gidecektim
biliyordun
bir şeyler söyleseydin
çiseleyen yağmurla
bağlar kursaydın yüreğimize
gitme kal deseydin bilmediğim yanlarınla
gizemin aşikar olsaydı
gece deniz
bir de hüzün
kanamasaydı kirpiklerinde

suskunluğun olgunlaşan bir ağrı
çatlattı kozasını en kör zamanda
en azından dişlerini saplasaydın yüreğine
belki yollar kavuşurdu bir zaman
aramızda uçurum imkansızlıklar
hicran noktasında ölmeseydik

o anlar
ki
yeniden doğduğumuzda
acı dölütünün ıslaklığı kaldı geriye
şimdi ekim geldi
ateşin kökleri var
aşkın ve ışığın tohumları
kurumuş yürek vadilerinden
yorgun atlılar geçmekte


gidişim sonradan infilak edecek
biliyorum
ağlayacaksın
gecene dikenler batar bir zaman
hüznünü bir yara gibi
dağlayacaksın
uykuya varır gibi sev bundan böyle
belki mevsimler geçer de üstünden
uyanamazsın...