Adil Oğuz - Biz Böyle Girmiştik Milenyuma

Milenyum dediler adına
Güllük gülüstanlık
Yıl 1999 &17 ağıstos sıcak
Pırıl pırıl bir yaz gecesiydi
Bir felaket gecesi oldu adeta
Uykuda yakalandı insanlar ansızın
Kırk beş saniye dediler
Kırk beş yıl gibi geldi bana
Birden herşeyin bittiğini sandım
Sanki sura üflenmiş gibiydi
Şehir toz duman içinde yanıyordu
Denizde kriter açılmıştı marmarada
Binalar yıkılıp yollar kapanmıştı
İnsanlar panik için ağlıyor
Koşuyorlar sağa sola
Çırpınan inleyen oldukca fazlaydı
Feryatlar tozla birlikte yükseliyordu semalara
Bir mahşer bir can pazarıydı adeta
Enkazda kalanlar feryad ediyorlardı
Ölü yaralı yada yarı canlıydı
Ambulanslar hiç susmuyordu
Siren sesleri vardı yalnız şehirde
Ağlayanlar inleyenler unutulmuştu
Her tarafta cesetler yatıyordu
Biz böyle girdik milenyuma
Enkazdan çıkardık insanları
Kimi ölü kimi yarı canlı Kesik kolları kopuk bacakları
Kepceler kazdı günlerce mezarları
Enkaz ayıkladık gece gündüz marmarada
Manzara oldukca acı yaralılar perişan
Hava sıcak su yok yağmur yok
Elektirik yok halk dağlarda
Körfez yanıyor toz duman içinde
Korku hat safada ha öldük ha öleceğiz
Herkez başının çaresine bakıyor
Enkazlar yaralılarda unutuldu korkudan
Okadar robotlaşmış saflaşmışızki
Ağlamı üzülmeyi unutmuşuz adeta
Gündüzlerimiz gecelerimizle yarışıyor
Gözlerimiz yorulmuş yüreğimiz ağlıyor
Kepcelerle defnediyorduk cesetleri
Toz maskeleriyle dolaştık günlerce
Çadır kentleri aş evleri oluşturduk
Şehir yıkılmış viran olmuştu adeta
Böyle yaşadık günlerce
Çok şeyler paylaştık bu şehirde
Dostlarımız yakınlarımız öldü
Halimize ölümüze bile ağlayamadık
Su elektirik yok ilk defa perişanları oynadık
Aydınlık dünyanın karanlık gününde
İşte biz böyle girdik marmarada
Milenyuma