Abdurrahim Karakoç - Yalnızlık

Buğulu penceremde bir ben birde yalnızlık
Hava soğuk,yağmurlu ve karanlık
Sakin sessiz ve bomboş ortalık
Buğulu penceremde bir ben bir de yalnızlık
Sokak lambaları birer birer yanarken
İnsanlar yavaşça sokakları terkederken
Bu akşam hüzün yine benimleyken
Buğulu penceremde bir yalnızlık birde ben
Dolunay çıkınca ortaya kalmadı karanlık
Deniz olabildiğince durgun ve bulanık
Hikayeme henüz bulamazken bir başlık
Buğulu penceremde bir ben birde yalnızlık
Herkesin hikayesi gibi zannederken
Farklı yaşadığımı henüz bilmezken
Yalnızlığımın farkında değilken
Buğulu penceremde bir yalnızlık birde ben
Kafam düğümlü ipler gibi karmakarışık
Neden acaba bu anlaşılmazlık
Buğulu penceremde ben yokum artık
Hikayemin adı yalnızlık…