Abdullah Bukey - Uyan Artık

Suçlusun yüreğim, suçlusun.
Suçun sevmek, duygularını dile getirmek.
Aşkını haykırmak senin suçun…
Görmemeliydi kimse gözyaşlarını,
Söylememeliydin sevgini yıldızlara,
Bilmemeliydi acını, hiç kimse gibi O da.

Layık olmadığına uzanmaya çalıştın sen.
Neyi sevip, neyi istediğini bilsen,
Kalkışmazdı bu sevdaya ne yüreğin nede sen.
Tüm sevgini vermene rağmen,
Aklından hiç geçer miydi sevilmemen
Duygu dolu yalanlarla geçiştirilmen.

Unut, unut gitsin artık!
Bırak ümitsizce hayaller kurmayı,
Fırlatıp at artık yüreğinden bu sevdayı.
Her harfini tek tek kalbine işlediğin ismi unut,
Unut ki üzülmesin artık senin yüzünden. Esirgemesin insanlardan o güzel tebessümünü…

Nereye kadar ağlayacak bu gözlerin?
Ayrılınca yollar unutmaz mı zannediyorsun seni.
Düşünür mü zannediyorsun söylediğin sözleri.
Yıllardır hayalini kurup ta uyuduğun kişiyi,
Yüzüne bile bakmaya kıyamadığın o insanı unutmak çok mu zor?
Yapamaz mı bunu çaresizce sızlayan, acı çeken yüreğin.

Hadi, hadi uyan artık bu uykudan!
Aç gözlerini yalan ve acımasız dünyaya.
Bak insanlar mutlu sevdikleriyle kucaklaşıyor,
Onun da yüzü gülüyor, çünkü sevdiğiyle beraber.
Biliyorum yüreğin kan ağlıyor ama sende mutlu görünmeye çalış.
Çalış ki farkına varmasın kalbinde açtığı yaranın,
Çalış ki eskiye dönsün yaşam, unutsun ona çektirdiğin acıları.
Mutlu görün ki ona, o da istediğiyle mutlu olsun,
Sevgisi vermek istediğinin, hayali ise senin olsun.