Abdullah Bedeloğlu - Yaktın Beni İstanbul

Yaktın Beni İstanbul

Yaktın ulusu, yaktın beni İstanbul.
Dolmabahçe sarayında saat 9'u beş geçe.
Yaktın Atamı, Ankara'nın hasretini çektire çektire.
Martıların çığlığı hala inletir, ağlatır, iç geçirerek.

Kalp görmezse göz görmez.
Emanetti Atam ver geriye.
Ankara'mda dikilmiş, gözü yaşlı Anıtkabir.
Der ki: Sen gel Atam, ulusun öz yüreğine.

Sen gelince Atam.
Sevinir cümle vatan.
Sevinir vatanın kalbi Ankara'm
Sevinir yetimim, dul anan.

Atam Ankara'ya geldi.
Seni yetiştiren iller ne sevindi ne sevindi! Sevinçleri yükseldi, yükseldi,
Süleymaniye Cami gibi Kocatepe olup ünlendi.

Seni seven yetiştiren illere,ellere hoş geldin.
İstanbul'da yazılıp sana verilen ölüm fermanını,
Yırtıp yerlere atan illere, ellere hoş geldin.
Kokuna hasret Samsun, Amasya, Erzurum ve Sivas'a komşu geldin.

Biri Konyalı, biri Aydınlı atan.
İzmir'imde yatar, Zübeyde anam.
Unutulur mu, seni doğuran anan?
Unutmaz İzmir'im, unutturmaz yaratan.

Seni yetiştiren illere, ellere komşu geldin Atam.
Ana kucağı İzmir'im, hasret çekse de Atam.
Vatanımın öz yüreği, kucağına, hoş geldin Atam.
Zübeyde anama, rahat bir huzur verdin, Ankara'm.
Abdullah Bedeloğlu