Abdullah Bedeloğlu - Emel

Emel

Tutturmuşsun bir Emel, gidiyorsun,
Kimdir, neyin nesidir, kimin fesidir?
Söylersem şaşarsın, inanamazsın!
Emel beni renklere boyayan ışıktır.
Sadece beni renklere boyamakla kalmadı.
İnanılmaz yetenekler oluşturdu bende.
Çimentosuz, demirsiz… cami yapar oldum.
Dahası var, inanılmaz mucizelerimin!
Evimin içi güzel hurilerle doldu.
Huriler pek çoğaldı, evimden taşar oldu.
Marmaris'in sokaklarına, plajlarına çiçek çiçek doluştular.
Kimi Çin'den, Hint'ten, Avrupa'dan daha nice yerlerden.
Ah! Tanrı'm! Ne güzel işler yapmışım, ne güzel mükâfat bu!
O hurileri, geri çevirmek olmazdı, onlar bahardı, çiçekti.
Ben ise, o çiçeklerden, harika balı oluşturan arıcık. Emel mi, o benim kovanımdaki kraliçe,
Gül bahçeme dadanan bülbülü şeyda,
Bahar kokusu, papatya kokusu, akasya kokusu…
Merak ettin, biliyorum, fazla gelen hurileri ne yaptığımı.
Onlar içinde Muğla'ya güzel bir köşk yaptırdım.
Bir huri geldi ki! Ne bereket, ne bereket!
Muğla'ya da sığmaz oldular.
Söylemiştim ya, geri çevirmek olmaz.
Duydum ki, bodrum katları boş kalmış!
Yunan fırsat bilip, Kardak'a keçi salmış!
Bodrum'a da bir köşk yaptırdım, hurilere haber saldım.
Gelin, bu yerleri boş bırakmak olmaz.
Emel mi, tabii Emelsiz kovan da olmaz köşk de.
Derviş Yunus, niye reddettin köşkleri, hurileri?
Ah! Ah! Gelin huriler, gelin, bütün renk ve kokularınızla gelin.
Artık şu güzel köşklere, hurilere şükürler edek.
Abdullah Bedeloğlu