Abdullah Atay - Maniler (20) 'sevenlere...)

Maniler (20) 'Sevenlere...)

kor ateşte yanıyorum
yari her dem anıyorum
kapılar açıldıkça
seni geldi sanıyorum...

dolmamış benim çilem
ben yarsız nasıl gülem
onsuz geçen günlerde
terketmiyor hiç elem...

dertli dertli gezerim
garip gönlüm üzerim
yarim gurbet ellerde
ben canımdan bezerim...

gurbet hüzün kokuyor
ciğerimi yalıyor
gönül pınarlarımdan
gözyaşlarım akıyor...

yar benimle ayardı
sesimi o duyardı
bu ayrılık yüzünden
pembe düşler karardı...
boğazımda hıçkırık
zor oluyor ayrılık
ateşlere düşmüşüm
kanadım artık kırık...

hüzünler demir attı
aşıma zehir kattı
çağlayıp akan yürek
şimdi artık buz tuttu.

yavru ceylan vurulmaz
su akmadan durulmaz
benim bu garip gönlüm
yar sevmeden yorulmaz

kalbimin sahibisin
hayatın neşesisin
şakıyıp coşan gönlüm
sen yoksan nasıl gülsün...

abdullah atay der ki:

ana ile yar hoştur
gerisi bana boştır
sevdiklerin yokluğu
bağrımdaki bir taştır...