Abdullah Atay - Amerika Günlüğü(5)

Amerika Günlüğü(5)


Okyanus ötesinden merhaba:

Sizlerin güneşe yansıttığınız gönül ışığı ve sıcaklığını buradan görüp, hissedebiliyorum.
Vatan toprağımın üzerinde, ay yıldızlı bayrağımın alıinda şakıyan dilim,şimdi dut yemiş bülbüle döndü inanın
Bunu nasıl mı anladım.Bir gün 'Wal*Mart'adlı çok geniş alana yayılmış böyük markette dolaşırken tuvalet ihtiyacını hissettim ameden(ameden) .Marketin içini dört dönüyom sütçü beygirleri gibi,tuvalet bulmak icin.
Arayve bakam...Arayve bakam...'Wc,toilet,klozet,100 number{numara) ' yazılı bi yer göremiyom hiç.Kimseye de bişe deyemeyom bulların yabancısı oduğumu belli etmemem için.Serde erkeklikte var ya.
En sonunda içimdeki tufanın dayanılmaz acısına dayanamadım.Oradaki bayan zenci gorevliye:
'Excuse me (pardon) madam.Wc,toilet,klozet'dedim.O da:
'What..What (ne) ..'dedi.
Bense tekrar ayni seyleri tekrarladım.
'Oh.My god'deyip beni tuvalet kaatları satılan bölüme götürdü.
Bu arada da içimde birazdan kopacak tufanın yelleri esmeye,yağmurları da çiselemeye baslamıştı hafiften.
Utanmasam ünü boyu ağlayverrcedim o anda. 'No...No..'deyip beden dilimi soktum son çarem olarak devreye.Yere hafifçe çömelip,el kol hareketleriyle:
'Çişşşş madam.Tuh kaka Madam...deyince;
'Okey.Yes'deyip üzerinde kocalemet 'Restrooms'yazan bi yere getirdi.Meğesem bem restaurant zannediğim yer tuvaletmiş. Yeee...Ne bilim ben.Neysem yıldırım gibi daldım tuvalete.Bi baktım ki her yer pırıl pırıl.İçerde hafiften de rahatlatma muziği çalıyordu inanın.Buranın tuvaletleri de son model bilgisayarlı valla.
İşin bitince ılık parfumlü suyla yıkıyor altını.Ondan sonacıma bi de gözel kuruluyor.Kalkınca da içine ettiğin tuvalet 'thank you'deyip teşekkür ediyor bir de.Sabun,su,peçete de otamatik tabi.
Bu olay geçenlerde bir yazar dostumun bana gönderdiği fikrayı aklıma getirivedi.Bi durun da anlatıverin şindi:
Taşralının biri işi gereği İstanbul'a gider.Dolaşırken tuvaleti gelir.Hem de böyük.Sağa bakar Wc yok.Sola bakar yok.O anda meşhur 'taşralı kurnazlığı'nı devreye sokar ve bir eczaneye girip sorar:'Sizde Hafız Burhan'ın plağı var mı? '
Eczacı da gülerek:'Eczanede Hafız Burhan'ın plağı ne arasın arkadaş? '
Taşralının istediği cevap da budur.Pantalonunu,donunu indirip:'Hafız Burhan'ın plağını satmayan eczanenin ta ortasına.carım ben'deyip bir güzel becerir oraya.
Temizliğe çok önem veriyor bu Amerika.Adım başı çöp kutusu.Plastik,cam,alimunyum çöpler ayrı atılıyor.Yere çöp atana ağır para cezası var.Ormandaki mesire yerleri tuvaletlerinde dahi sıcak suları şarıl şarıl akıyo valla.Araba egsozlarında ne duman,ne ses,ne de koku var.Evlerdeki ısıtma araçları elektirikle çalışıyor hep.Katı yakıt kullanılmıyo burada.Hava kirliliği sorunu yok tabii ki.
Dükkan önlerine taşan eşya yok.Kaldırımlar yalnızca yayalara ait.Görüntü kirliliği aramayın burda.Seyyar satıcı hiç yok. Tabiki böyle olunca:'patatiz,domatizzz,simitttt 'vb seslerde duyulmuyor bullarda.
Ortalarda başı boş tek bir kedi,köpeğe rastlayamadım.Çöplerin içindeki yemek artıkları kokusuna gelip çöp kutusu başında bekleyen hiç bir canlı yok burda.
Her evin kedi,köpeği var.Onlara çocuklari gibi bakıyorlar.Manikür,pedikür salonlarına götürüyorlar bu şanslı canlılaları.Marketlerde özel mama,şampuan,yiyecek,içecek, giyecekleri albenili yerini almış raflarda.Buradaki doktorlardan fazla para kazanıyor veterinerler.Doğumlarını genelde veterinerler yaptırıyormuş.Sezeryan bile olan hayvanlar var.Bir düşündüm de bizdeki asgari ücretle çalışan bir kişinin geliri bir hayvanın aylık masrafını karşılayamaz ne yazik ki.Dünyanın yoksul ülkelerinde açlıktan ölen bebelerle,doğum esnasında doktorsuzluktan canlarını yitiren analar geliverdi gözümün önüne.Dünya bu işte.Kimini mal mülkle azdırır.Kimini de aç,açık canından bezdirir.
Buradaki şanslı ev yaratıkları türkçe sözden annamıyor valla.'Gel 'diyom,''kuçu kuçu'diyom,'pisi pisi'diyom,mel mel yüzüme bakıyolla sahipleri gibi.Nerde benim Karabaş'ım,Çomar'ım,Sarman'im,Tekir'im,Keke'm...Özledim onları.Memleketimin taşı toprağını özlediğim gibi....
çok yakında görüşmek üzere..
Sevgi ve saygımla...