Abdullah Acar - Uğultu

Uğultu

Sabahlar uğultuyla başlar
Uğultuyla biter gün
Zihin gölüne atılan taşlar
Nerede çıkar! Hangi gün...

Akşam bir solgun yaprağını daha
Bırakırken rüzgarın kollarına
Düşük omuzlarla
Yılgın nazarlarla
Uğurlarken onu kapıda
Bir avuç acı serpildi
Henüz serpilmiş umutlar üzerine
-------------------

Kar pilte pilte vurur pencereme
Kirli bir el gölge verir
O saf, o nezih kristallere
Üzerimde benek benekler
Gökyüzünde kelebekler
Nurdan bedenlerle uçuşurlar
Yaramaz birer çocuk gibi
Oradan oraya koşuşurlar

Bir de o var
bir de yağmur var
yuvarlanan
Süzülüp akan Şakaklarımdan
Bir yılan giysisi
Soyar gibi tenimden
Kovar uğultuyu
Uzaklaştırır
Mecalsiz bedenimden
Sonra başlar
Karşı konamaz döngü
Bugünkü yarınki olur
Dünkü bugünkü
---------
Fakat bu da geçer
Bu da biter
Ağrılar
Yeniden silahlanır
Yeniden başkaldırır
Uğultular
Ve yeniden başlar
Yüreğimden çağrılar
'Gelin ışık huzmeleri gelin
Kopun da güneşten seğirtin
Kurutun da bataklığını beynimin
Gönül ağacımı artık yeşertin
Kurumasın pınarım
Döl versin toprağım
Uçmak olsun uçunca
En son durağım”

(1989-Kayseri)