Abdulkadir Saylan - Bir Sevdiği Olmalı İnsanın

Bir Sevdiği Olmalı İnsanın


Yalnızken,
Bir başkadır insan,
Korkusuzdur, katıdır, umursamazdır,
Vurdum duymazdır.
Gün geçtikçe anlar
Yalnızlığın ızdırabını.
İnsanın yalnız yaşayamayacağını.

Ve içinde kıpırdamalar başlar,
Cesaret, umursamazlık,
Vurdumduymazlığın
Kendini mutlu etmediğini anlar.
Bir eksiklik olduğunu hisseder
Kendini yer bitirir
Cevabı olmayan bir soru gibi,
İmkansızın peşinden koştuğunu sanır.

Sonra...
Ansızın biri girer hayatına,
Şaşırır durur
Bu kez bir fazlalık hisseder yüreğinde Yapamaz, sıkılır gibi olur
Kalp atışları hızlanır
Heyacanın ne olduğunu anlar

Ve anlar!
Bir şeylerin değiştiğini kabullenir,
Heyacanın, mutluluğun
Zor olsa da ne kadar zevk verdiğini anlar.
İçindeki boşluğun dolduğunu hisseder.

Adına ''aşk'' denildiğini öğrenir.
Yılların verdiği yorgunluğunu düşünür.
Bir çırpıda bütün hayatının değiştiğini,
Bir kişi uğruna,
Dünyalardan vazgeçtiğini anlar.
Daha düne kadar,
Bütün cesaretiyle ölüme bile meydan okurken,
Bir sevdiği olduktan sonra
Bir adım bile atarken içine korku dolar.

Ve hikayesine şu sözleri ekler
Hayatın heyacının anlamak için
''Bir Sevdiği Olmalı İnsanın''