Abdulkadir Saylan - Bıktım Dersin Yola Çıkarsın

Bıktım Dersin Yola Çıkarsın


Seversin hemde deliler gibi,
İnsan bu ya,
Gün olur sevdiğinde üzer seni
Gittikçe tahammül edemez hale gelirsin.
Canın yanar, incinirsin, gücenirsin.
Hatta gizlice ağlarsın bazen.
Kimseler görsün istemezsin.
Sevdiğim ağlattı demek ağrına gider.
Seven ağlatır mı hiç dersin.
Oysa insan değilmiyiz,
Hem en çok sevdiklerimiz bizi üzmez mi?
Sevmese yanımda olmaz ki dersin.
Bakarsın olmuyor,
Gittikçe çekilmez bir hal aldığını düşünürsün.
Bir yol ararsın
Kaçmak için bin bahane bulursun.
Ve ansızın gidiyorum diye öfkene yenilirsin.
Yola çıkarsın,
Bir kaç adım atar arkana bakarsın. Dön demesi bir ok misali
Yüreğine bir bakış atarsın.
Sen giderken o da gurur yapıp
Kal demez sana.
Gitmeye devam edersin.
Daha ilk saatlerde
Canının yandığını,
Yüreğinin acıdığını farkedersin.
Dönsem mi diye içinden geçirirsin.
Sonra gurur yapıp gene vazgeçersin.
Ama dönmek için binlerce bahane ararsın.
Gözün hep o kapıda olur.
Uzun sürmez eğer gerçekten aşk varsa
O kapı ya severek yada zorla açılır.
Ve o kapının açıldığını görünce
Gözüne ışık, yüzüne tebessüm gelir.
Dünyalar senin olur sanırsın.
Artık gitmemek için binlerce kez
Tövbe edersin.
Ama insansın ya
Nede olsa nankördür insan
Her canın yandığında yeniden gitmek istersin.