Abdülkadir Paksoy - Güldönümü

Güldönümü

lacivert gecenin koynunda
açılıyor kutsal ölümlerin yumağı
gizil yollarına yaşamın
sessiz yolcuları zamanötesinin
dönüyorlar bir unutuştan bir unutuşa
bir geyik ölüsünü taşıyor gazeller
alçakgönüllüğün kayalıklarında
ağladığını görüyorum emek kartallarının
dinozorlar saygı duruşunda

bir çocuk fırçasını aya batırıyor
yokluğun resmini yapıyor her şeyin tuvaline
gelene geçene soruyor çirkin sözcüğünün anlamını bir adam kimse bilmiyor

adı yok hiçbir şeyin
herkes gördüğünü söylüyor
ağaca baba diyor biri
biri yıldıza köpek
tanrıyla tanışmamış hiç kimse
herkes ozan herkes bilge
bir kadın bir erkeği burnundan öpüyor

ah ben nerdeyim
benim ellerim nerde
hiç kimse şaşırmıyor
benden başka
gülümseyen geceye