Abdulkadir Karaman - Yüreğim Mayın Döşeli

Sevgili kor varlığıyla
Kül vücudumu kuşattı
Can alan silahlarıyla
İrâdemi söküp attı.

Savaş meydanı yüreğim
Canım namludaki mermi.

Hasretinden şok irâdem
Tutuk dilim, felç ifâdem
Düşlerim dolusu hüzün
Hayalim dolusu elem.

Ruhum istila altında
Bedenim su alan gemi.

Esâretinde şu ruhum
Ne uykum var, ne huzurum
Yağlı kurşun yemiş gibi
İnliyorum, ne kusurum?

Yaralanmış gibi yerde
Kıvranırım deli deli.

Göztaşından bir seldeyim
Kendimi bilmez hâldeyim
Can çekişirim, insafsız
Merhametsiz bir çöldeyim.
İnlemekteyim sessizce
İçim acıyla elemli.

İşgalde sevdâmın mülkü
Hasretten hasretin yükü
Ayrılığa mahkum oldum
Suçum sevmek suçu çünkü.

Çekmekteyim çileleri
Arzum visâle özlemli.

Giydiğim, kahır libası
Yasak azad, dert cabası
Çektikçe artar, kâlbimin
Ebedî sürgün, cezası.

Üzüntüden bir an bile
Olamam mesut, neşeli.

Kurtulmak değil dileğim
Sabır oyalar yüreğim
Kavuşmak istedim diye
Kelepçelenir hislerim.

Savaş meydanı yüreğim
Canım namludaki mermi.
Gözlerim silahtır benim
Yüreğim mayın döşeli.