Abdulkadir Karaman - Yüksünme

Yüksündüğüm meçhul dert, ceremesi dilimim…
Gönlümün külfetidir, akıttığım gözyaşı…
Kölesi olmuş kâlbim aşk diye bir zâlimin
Ayrılık meydanında kaybedince savaşı…

Güç yetiremem, bittim, yalvarır, ilenirim
Bir gözün serâbından, ilhamlar dilenirim
Ayrılık zamanına ilk ândan bilenirim
Tuttum dertten yükümü, mekanım dağlar başı…

Kim koydu vicdanıma, iltimassız yargıcı
Aynalarda gördüğü gözlerimin, yabancı Çökelen karanlığın içimde başlangıcı
Köklerinde hastalık, ne yapsam tutmaz aşı…

Kim avladı belirsiz, nerde göçmen kuşları?
Anlayamam, yüreğim niçin döker yaşları?
Tek tek söker canımdan küf bağlamış taşları
Huzurumu kaçıran acıların talaşı…

Çıkmaz kalbim, çok ürkmüş, gizlendiği siperden
Gözyaşlarıymış canı temizleyen kirlerden
Çabukluğu beklemek ne kadar yanlış körden
Bu yorgunluk, bıkkınlık gecikmenin telâşı…