Abdulkadir Karaman - Yol Ayrımı

Bir bakışla âleme ilan oldu gizlerim
Ele verdi sırrımı, sırrı bilmez sözlerim
Doğuştan gözyaşına mahkum imiş gözlerim
Gözyaşımı içime akıtarak ağladım.

Uzaklardan bir nağme duydum, içimi yaktı
Her şeyimi kül etti, acıları bıraktı
O göz ki, gizli gizli durumuma bir baktı
Özlemimi kâlbimde damıtarak ağladım.

Bilmiyorum, ne için uğradım bu hışıma?
Kahroldum düşünmekten, âlem göçtü başıma
Ümidimi kestiğim ânda çıktı karşıma
Hayâliyle göz göze bakışarak ağladım.
Elerine uzandım, reddetti, istemedi!
Sitem ettim, kahrettim; sustu bir şey demedi.
Yalvardım, yapma dedim, aslâ ilgilenmedi!
Özlemle bir kez daha tutuşarak ağladım.

Bakışları tepeden, gülüşü mânidardı
Ruhumu ince ince dilimleyerek yardı
Gözleri yüreğimi mektup misali sardı
Hislerime kaç kere okutarak ağladım.

Geldik yol ayrımına, umulmadık bir ânda
O bir yana savruldu, ben kaldım öbür yanda
Kalsam da yapyalnız, hiç kimsesiz, meydanda
Aslâ ağlamam derdim, unutarak ağladım!